Τα παλιά τα χρόνια π’ δεν είχαν οι φαμπλιές ούτι ράδιου ούτι τηλιόρασ’ τα χαμπάρια τς Κοζιάνς τα μάθινις απ’ τουν χουρατά. Ου κάθι μαχαλάς είχιν του θ’ κο τ’ του πιζούλ’ π’ μαζώνουνταν οι μπάμπις κι δεν ακουτούσις ν’ απιράεις απ’ τ’ ικεί γιατί σι τηρούσαν απ’ τα νύχια μέχρι ν’ κουρφή.
Μια βραδά απέρασιν μια μκρή κρεχτ’ κι αφράτ’ π’ ιδώ πατούσιν κι αλλού ρίχνουνταν: «Ποια είνι μαρ αυτήν;» αρουτάει η Τιάτιου. Κι απαντάει μοναχιά τς πτάνα μι φαίνιτι»
Αψιώνιτι η Λέγκου κι τ’ λέει:
«Ποια μαρ’ λες πτάνα; Τ’ ν αμψιά μ’; Δεν αντρέπισι; Που ξέρς ισύ;»
Κι η Τιάτιου για να τ’ αμπαλώσ’
«Ε μαρ δεν ξέρου τίπουτα αλλά έτσια κ’ νιούμαν κι γω απού μ’ κρή»
Μιαν αλλ’ βραδά η κουβέντα ήταν για μια γειτόντσα που είχιν πιθάν’.
«Τι είχιν μαρ’ η συμπιθιρά σ’;»
«Ια καντίπουτα….μιαν γκαρσουνιέρα κι δέκα χιλιάρικα στ’ν Τράπεζα»
«Όχι μαρ σιούρδα. Απού τι πέθανιν; σι λέου»
«Ια, χάλιψιν τα μ’ κρά να φαν ψημέν’ κότα κι πααίνοντας να ν’ τ’ν παρ’ σκόνταψιν κι έσπασιν του ζνίχου.»
«Κι ύστερα;»
«Ια ύστιρας τα μ’ κρά έφαγαν μακαρόνια»
